Μια τέτοια ταινία είναι το Mississippi Burning (ελληνική μετάφραση "Ο Μισισιπής καίγεται"). Με αυτό τον τίτλο, μια ταινία του 1988 γραμμένη απο τον Chris Gerolmo, σκηνοθετημένη από τον Alan Parker και με τους Gene Hackman, Willem Dafoe, Frances McDormand στους πρωταγωνιστικούς ρόλους κατάφερε πριν από σχεδόν 15 χρόνια να μου δείξει τι προκαλεί το μίσος. Το ρατσιστικό μίσος. Το μίσος από άνθρωπο που νοιώθει ανώτερος από κάποιον άλλο, επειδή αυτός ο άλλος έχει διαφορετικό χρώμα, προέλευση ή γλώσσα. Και ακόμη χειρότερα, τι συμβαίνει όταν αυτό το μίσος καταλαμβάνει μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία, τυφλωμένη κυριολεκτικά από αυτό, φέρεται βάναυσα, ρατσιστικά, ξενοφοβικά. Με τυφλό μίσος αγνώστου προελεύσεως.
Με λίγα λόγια, η ταινία περιστρέφεται γύρω από δυο αστυνομικούς οι οποίοι πάνε να ερευνήσουν πως δολοφονήθηκαν κάποιοι μαύροι σε μια περιοχή του Μισισίπι. Στην εξέλιξη της ταινίας (και για να μην αποκαλύψω το σενάριο), βλέπουμε πως εμπλέκεται σε αυτές τις δολοφονίες, με πολλαπλούς τρόπους, η τοπική κοινωνία των λευκών, οι οποίοι έχουν χωρίσει την ζωή ανάλογα με το τι χρώμα δέρμα έχει ο καθένας.
Μια ταινία η οποία, στην εποχή που ζούμε, μπορεί να μας διδάξει πολλά πράγματα. Θα πρέπει κατά την γνώμη μου να προβάλλεται σε όλους τους μαθητές, μόλις αυτοί μπουν στο γυμνάσιο. Όχι τόσο για τις, πραγματικά υπέροχες, ερμηνείες των ηθοποιών. Όχι για το πολύ καλό σενάριο και την σκηνοθεσία. Για να μας δείξει πως κάποια πράγματα τα; έχει αντιμετωπίσει και πάλι η ανθρωπότητα. Ας μάθουμε από τα λάθη μας.
Όταν δεν βρίσκουμε ποιος μας φταίει, το μόνο εύκολο είναι να κατηγορήσουμε τον πιο αδύναμο. Πόσο μάλλον όταν δεν τον ξέρουμε. Πόσο μάλλον όταν αυτός διαφέρει σε κάτι από εμάς. Αυτό είναι το πιο εύκολο.
Είναι και το πιο άδικο όμως.
Όπως γράφει και το πρώτο poster της ταινίας: " 1964. When America was at war with itself".
Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia
